Trufle na październikowe spotkanie!

Wstępujący do klubu nowy członek, Prezes truflarzy Mr Vinko, przywiózł białe trufle na najbliższą kolację ! Atrakcyjność spotkania rośnie!

Trufla biała, trufla piemoncka (Tuber magnatum Pico) – gatunek grzybów należący do rodziny truflowatych (Tuberaceae). W Polsce nie występuje. Niekształtny, nieco kulistawy, wielkości 3–8 cm. Okrywa o gładkiej (miejscami szorstkiej) powierzchni, barwy białawożółtawej, jasnobeżowej lub ochrowożółtawej, czasami z lekkim zielonym odcieniem. Obłocznia u młodych owocników biaława, potem cielistoczerwonawa z białymi żyłkami na przekroju. Miąższ o intensywnej woni przypominającej szczypiorek. Owocniki Tuber magnatum są jadalne, opisywane jako grzyby o wspaniałym aromacie, co najmniej tak cenne jak trufle czarnozarodnikowe, czy nawet najcenniejsze wśród trufli.

źródło Wikipedia

Lagotto Romagnoli

Jedyna oficjalnie zarejestrowana rasa psów truflowych, jakkolwiek podobno każdego psa można nauczyć rozpoznawania trufli dostatecznie go motywując i poświęcając mu czas. Może czas zacząć?

Tekst w ślad za www.Lagotto.pl

Stara rasa psów aportujących z wody, ceniona już w średniowieczu w okolicach Rawenny. W XIX w.Psy tej rasy dostały się do Romagny, gdzie zasłynęły, jako specjaliści do szukania trufli. Pies ten dzięki swej lokowatej szacie nieprzepuszczającej ani wody, ani powietrza doskonale nadaje się do pracy w bardzo zimnych porach roku. Posiada doskonały węch i rewiruje z dużą pasją. W wyniku hodowli zmniejszono jego instynkt łowiecki, aby dzika zwierzyna nie odwracała jego uwagi w lesie. Jest żywy, bardzo pojętny i lubi pracować. Wesoły, miły, bardzo przywiązany, łatwy do prowadzenia, wspaniały pies towarzyszący. Jako pies rodzinny cieszy się rosnącą popularnością w całej Europie, mimo że dopiero od kilku lat znany jest, jako pies rasowy. Potrzebuje zajęcia i kontaktu z rodziną. Bardzo dobrze nadaje się do wszystkich możliwych sportów uprawianych razem z psem. Doskonale znosi trochę niedelikatne zabawy ze strony dzieci. Skręcona sierść przycina się na całym ciele. Pies

Lagotto Romagnolo na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie czegoś historycznego i archaicznego. To coś jest cudowne i przetrwało do dnia dzisiejszego – jako wyzwanie dla życia, czasu i historii.
Nazwa Lagotto pochodzi od pierwotnej funkcji psów wodnych. W dialekcie Romagna (Lagotto) jest synonimem psa wodnego. Pies myśliwski pracujący na bagnach mający kręconą i szorstką okrywę włosową. Kiedyś przy masowym polowaniu na stada ptaków na terenach bagnistych obok małych łodzi myśliwych można było zauważyć Male pieski, właśnie nasze Lagotto, które przez wiele godzin nawet podczas trudniejszych warunków atmosferycznych (np. pod cienką pokrywą lodu) wyławiały z pod wody ustrzelone ptaki i wynosiły je na brzeg. Możliwość wykonywania takiej pracy przez Lagotto było możliwe dzięki kręconemu podwójnemu włosowi, który tworzy barierę cieplną i jest wodoodporny, co zabezpiecza i chroni skórę psa w trakcie kontaktu z wodą.W apartamentach dla nowożeńców fresków Gonzaga z Mantui Pałacu Dożów, stworzony przez Andrea Mantegna w 1456 jest malowidło przedstawiające; u stóp markiza Ludovico III Gonzaga, psa, który jest bardzo podobny do dzisiejszego Lagotto.

Na przestrzeni lat konsekwentnie ograniczano ogromne bagna Romagna Comacchio prowadząc do ich niemal całkowitego zniknięcia a co za tym idzie Lagotto utraciły swoją funkcję psa wodnego. Dlatego Lagotto był stopniowo specjalizowany w znajdowaniu trufli. Dzięki wyostrzonym umiejętnościom do wyszukiwania, szybkości uczenia się oraz doskonały węch, tworzą z Lagotto skutecznego znajdywacza trufli. Okresem przejściowym między jedną a drugą funkcją Lagotto są datowane mniej więcej między 1840-1890r.